انتظار طاقت‌فرسای زنان خبرنگار افغان در پاکستان

در میان ده‌ها هزار مهاجر افغان که به هدف انتقال به کشورهای غربی به پاکستان رفته اند، شماری از زنان خبرنگار نیز شامل اند. هرچند تعدادی با وعده قبولی کشورهای غربی به پاکستان رفته و روند اداری کار شان بعد از مدتی تمام می‌شود و پاکستان را ترک می‌کنند، اما شماری بدون هیچ گونه دورنمایی در اسلام آباد به سر می‌برند.

فاطمه صدف سادات، خبرنگار ۲۷ ساله‌ای که ماه‌هاست در پاکستان به سر می‌برد، می‌گوید با وجود تلاش‌های زیاد نتوانسته است از هیچ مرجعی کمک یا وعده قبولی کشورهای غربی را به دست بیاورد.

مرتبط: نگرانی نهادهای حامی رسانه‌ها از افزایش بازداشت خبرنگاران توسط طالبان

او که با چند رسانه در افغانستان فعالیت داشته است، شکایت می‌کند که سازمان‌های حامی حقوق خبرنگاران نیز نتوانسته اند به او کمکی بکنند. او حتی نگران است که در پاکستان هم مورد تعقیب طالبان قرار بگیرد: «هیچ جای پاکستان برای ما خبرنگاران امن نیست. من نگران هستم در اینجا طالبان به من آسیب برسانند.»

آوارگی، تهدید امنیتی، نبود دورنمایی برای آینده، ترس از تمدید نشدن ویزا و اخراج به فغانستان و مشکلات اقتصادی باعث شده است که شماری از این خبرنگاران تحت فشارهای سخت روانی قرار بگیرند.

به تازه‌گی وزارت خارجه پاکستان در اعلامیه‌ای از شهروندان افغانستان خواسته است که در صورت پایان یافتن مدت ویزای شان پیش از ختم سال جاری میلادی از پاکستان بیرون شوند.

فضیله جویا، خبرنگار ۲۴ ساله که گوینده برنامه‌های رادیویی در ولایت سرپل بود، چهار ماه است که در پاکستان در بلاتکلیفی به سر می‌برد. او به امید این که بتواند ویزای بشردوستانه یکی از کشورهای غربی را کسب کند، بدون خانواده عازم اسلام آباد شد.

این خبرنگار آینده نامعلوم و بی‌سرنوشتی در آوارگی را به زندان تشبیه می‌کند و می‌گوید: «پاکستان برای من مثل زندان است. مثل این که بدون ارتکاب جرم به حبس محکوم شده باشم.»

مرتبط: افغانستان؛ زیر سیطره طالبان فعالیت ۱۵۳رسانه اجباراً متوقف شده است

دشواری‌های زندگی و بلاتکلیفی این خبرنگار را تحت فشار سخت روانی قرار داده است: «خواب آرام ندارم. در بیداری از همه می‌ترسم که برایم ضرر برسانند. بعضی وقت‌ها فلج می‌شوم و اصلاً پاهایم حرکت ندارد. برای تداوی به داکتر مراجعه کردم. داکتر برایم گفت تاثیر حملات عصبی است و باید تحت درمان قرار بگیرم.»

اما این خبرنگار می‌گوید که نیازهای اساسی زندگی‌اش را به مشکل می‌تواند با کمک اندکی که از یک سازمان خیریه می‌گیرد تامین کند، نه بیمه و نه هم پولی برای ادامه تداوی‌اش دارد. او می‌گوید: «خود را دل‌داری می‌دهم و وقتی به گذشته فکر می‌کنم با خود می‌گویم تو قوی هستی و موفق می‌شوی.»

زهرا سور اسرافیل، فعال حقوق پناهندگان مقیم آلمان که با مهاجران افغان در پاکستان تماس دارد، می‌گوید بسیاری افغان‌هایی که در وضعیت بی‌سرنوشتی در پاکستان به سر می‌برند، دچار اختلالات روانی شده اند.

او گفت: «بيشتر زنانی كه من با آن‌ها به تماس هستم، از بلاتكليفی، تبعيض و قوانينی كه هر روز بر آن‌ها زندگی اجتماعی را تنگ‌تر می‌كند رنج می‌برند.»

زهرا که با سازمان غیردولتی «یار» در زمینه حمایت از پناهجویان کمک می‌کند، می‌افزاید: «اكثر این مهاجران حمايت كننده ندارند و در بی‌سرنوشتی مطلق به سر می‌برند. برای همين ياس، اضطراب و افسردگی بخشی از زندگی آن‌ها شده است.»

در حالی که مهاجرت افغان‌ها به پاکستان به امید رسیدن به یک زندگی امن ادامه دارد، تحمل وضعیت در پاکستان برای بسیاری کسانی که ماه‌ها قبل وارد این کشور شده اند، طاقت‌فرسا شده است.